Na mijn busavontuur is mijn volgende uitdaging een verrijkingsdag bij boekhandel Stevens in het centrum van Hoofddorp.

Om half negen fiets ik met een ochtendfris windje in de haren naar de winkel. Als uit het niets hoor ik de stem van Hennie Vrienten: 31 jaar, trillend op mijn benen (op mijn benen)….. En nee, ik ben al lang geen 31 jaar meer en ook niet verliefd, maar heb wel de bibbers in de benen. Ik vind het spannend. Zo zeker als ik weet dat ik me nooit zal wagen aan het besturen van een bus, zo twijfelachtig is dat voor het werken in een boekhandel. Ik ben dol op alles wat op papier verschijnt, hou van lezen en vind het heerlijk om een klant zijn stoutste dromen te overtreffen. Dus misschien past deze baan wel bij mij. En dat maakt dat ik deze meeloopdag iets minder onbevangen in ga. Bovendien ken ik de medewerkers van Stevens alleen van gezicht.

9.00 We starten met een kop koffie en een snel voorstelrondje. De deur is namelijk al open en de eerste klanten stromen binnen. Lisa, één van de eigenaren, stelt voor dat ik achter begin. Daar komen de boeken binnen. Daarna moet ik maar even kijken wat ik doe. Ze vindt het eigenlijk het prettigst om dat helemaal los te laten. ‘Kijk maar waar je denkt dat je iets kunt toevoegen of bij wie je aan wilt schuiven om dingen te vragen.’ Zo blijkt het bij Stevens te gaan: weinig aansturing, veel eigen initiatief.

En zo begin ik achter in de winkel bij Tim. Bij het inboeken. Rond half elf arriveert Erik, de tweede eigenaar, met een flinke voorraad inpakpapier. Die heeft hij die ochtend persoonlijk bij de groothandel opgehaald. Hij is even verbaasd me te zien: ‘Oh ja, dat was deze dag.’ Even later vraagt hij me of ik wil weten hoe de bladen werken en voor ik het weet sta ik met een paklijst Denksport puzzelboekjes en de Computer Totaal te vervangen.

De rest van de dag kijk ik waar ik iets doen kan. Ik sticker scheurkalenders. Zet een reclamebord in elkaar. Help klanten met het opzoeken van hun bestellingen. Pak boeken in. En ondertussen spreek ik met mijn collega’s voor één dag. Over hun achtergrond en over hun interesses. Deze zijn super divers. Dat zie je terugkomen in hoe het werk organisch verdeeld is. Jeanne zit als een bok op haar kinderboekenkist en is de contactpersoon voor alle omliggende scholen. Heike ademt non-fictie en zorgt voor speelse etalages. Ellis verslindt haar lijken en zorgt dat een nieuwe thriller in de schijnwerper terecht komt. Tim = Young Adult.

En ik, ik ontdek van welke werkzaamheden mijn hart sneller gaat kloppen. Bijvoorbeeld van de schoolvisites van Jane. Lekker naar buiten, meedenken op de plek waar alle groei en ontwikkeling begint. Of van het verzinnen van events rondom nieuwe boeken. Events die Lisa uit haar mouw lijkt te schudden. Of nadenken over hoe je de binding met en tussen je klanten verstevigt. Zodat het wijkgevoel dat er nu al is, wordt versterkt. Dus het idee dat er leeft om ooit een koffiecorner in de winkel te creëren, dat zie ik wel zitten. In mijn hoofd heb ik de corner al helemaal ingericht en zie ik voor me welke mooie ontmoetingen je daar kunt organiseren.

Aan het einde van de dag liggen de scheurkalenders in de schappen, is de thrillersectie weer op orde, is de non-fictie geherrangschikt. Is er veel gelachen en zijn er heel veel klanten geholpen. Met een kantoorartikel, een boek of met een beetje oprechte persoonlijke aandacht. En dat alles zonder zichtbare aansturing. Ik vind het knap.

16.30 Mijn dag zit erop. Wederom moe maar voldaan. Want wat was het super om ook hier te mogen ervaren hoe het is om een bepaald beroep uit te oefenen. Ik weet nu hoe divers de werkzaamheden zijn die bij dit prachtige vak komen kijken. En ik heb nog meer zicht gekregen op waar ik blij van wordt. En wat echt een bonus is: ik kan nu uit eigen ervaring vertellen wat het oplevert als je het werk organisch verdeelt rondom de talenten en interesses binnen je team: blije verantwoordelijke mensen die hun werk doen vanuit hun hart.

Met deze rijkdom (en natuurlijk met twee boeken) vertrek ik richting huis.

Ik ben benieuwd wat de volgende meeloopdag me gaat brengen.

P.S. Onderstaand gedicht wil ik jullie niet onthouden. Dit hangt bij Stevens op het toilet en zegt eigenlijk alles.