Ik zit in mijn zonovergoten tuin en moet even mijn boek wegleggen. Achter mij hoor ik bijna oorverdovend gespetter en probeer te achterhalen wie er zo actief bezig zijn. Het blijken (reusachtige) vissen. Paartijd?

Maar goed, het boek dat ik echt even weg moet leggen is ‘Nederland voor de Nederlanders’ van Mounir Samuel. De tranen zitten hoog, mijn luchtpijp wordt langzaam dichtgeknepen. Door de ongemakkelijke herkenning. Door de gevoelde machteloosheid.

‘Waarom schrijf je toch niet meer?’, vroeg laatst een familielid. Nou precies hierom. Omdat mijn stem stokt in die steeds nauwer wordende keel en wordt verzwaard door een steeds grotere steen op mijn maag.

Ik probeer door te gaan met de dingen die er in mijn ogen toe doen, maar het voelt vaak als een soort placebo geploeter. Waar zijn we mee bezig? Waar is onze compassie gebleven? Wat maakt dat we niet meer in verbinding staan met ons hart en elkaar? Realiserend dat hier net zo goed ‘ik’ had kunnen staan.

Ik word er verdrietig van. Het kleurt helaas ook mijn waarneming. Overal om me heen zie ik vooral gekochte leegte. In vliegtuigen op de vlucht voor onze ongezonde manier van ‘samen’leven. Langzaamaan brokkelt al ons medemenselijkheid af in wantrouwen. En tegelijkertijd laten we het allemaal maar gebeuren. Als kikkers in mijn nu al te warme sloot.

Op linked-in zag ik voorbij komen dat mensen die de realiteit onder ogen proberen te zien (of het beest in de bek durven kijken), worden ervaren als mensen die je feestje komen bederven. En zo voelt het dus al een tijdje, als een verwarde feestbederver op het verkeerde feestje. En daar krijg je minder leuke, hoopvolle en onsamenhangende blogs van. Blogs die misschien ook wel een beetje jouw feestje bederven. En wie zit daar nu op te wachten?

P.s. Voor alle feestbedervers én feestgangers. Het boek van Mounir is een must read!