Ben ‘Ongetemd leven’ van Glennon Doyle aan het doorgronden. Een boek met op elke bladzijde waarheden als een koe en misschien juist daarom super fijn om te lezen. Een boek speciaal voor vrouwen. En speciaal voor mij, lijkt het wel. Net als met de horoscoop van de Libelle waarschijnlijk.

Toch raakt het een snaar. Ik voel al heel lang onrust en kan het niet aanraken. Zelfs niet tijdens de online yoga. Maar vanochtend kwam het verdriet angstvallig omhoog kruipen. Angstvallig dicht richting mijn traanbuizen.

Maar moest me inhouden. Vandaag zit ik namelijk naast mijn puberkind. Mijn puberkind dat online lessen, liggend in bed en op wc-afstand weet te volgen. Lessen die hem niet veel meer dan honderd  manieren om te spijbelen leren ontdekken.

Aan de andere kant van de lijn hoor ik docenten hun stinkende best doen. Mijn puberzoon blijkt best de stof te kunnen volgen en toepassen. Als het niet langer duurt dan tien minuten tenminste. En als de docent vraagt om terugkoppeling, veel terugkoppeling.

Na weken van ‘liefdevolle’ schreeuwbuien en smeekbedes. Aanspraak makend op zijn redelijkheid of zijn inlevingsvermogen en verbeeldingskracht. Wat echt leren hem toch allemaal kan opleveren. Qua kennis, qua vaardigheden. Is het putje echt overgelopen en zie ik geen andere uitweg meer dan ernaast gaan zitten.

Dit bijt wel weer met dat ongetemde leven wat zich binnen in mij bevindt. Een eigen leven dat eigenlijk heel erg toe is aan bevrijding. Dat bijna uit mijn borst barst. Maar toch elke keer weer getemd lijkt te worden door een ander kooitje. Dit maal die van de ‘goede’ moeder zijn.

Of ben ik gewoon ook op honderd manieren aan het leren spijbelen?

 

P.s. Kun je niet wachten om jouw spijbelkooien te ontdekken. Bestel dan Ongetemd leven bij je lokale boekhandel!