We zitten beiden flabbergasted op de bank. Ons wereldbeeld op zijn kop en mijn beeld van Obama in duigen. We zitten bij te komen van de film Fahrenheit 11/9 van Michael Moore. Moore laat zien dat Obama, voor mij het toonbeeld van beschaving en gerechtigheid, van solidariteit en integriteit, de inwoners van het stadje Flint in Michagan in hun hemd laat staan.

De politiek is in de staat Michigan zo verweven met het groot kapitaal dat er werkelijk waar over lijken wordt gegaan. Terwijl in het plaatsje Flint het zuivere water via het gletsjermeer Huron om de hoek verkrijgbaar is, krijgen de inwoners met lood vergiftigd drinkwater uit de Flint rivier door hun leidingen. Watermetingen worden vervalst. General Motors wordt als enige wel op dat zuivere water aangesloten (hun materiaal (!) blijkt van het vervuilde water te gaan roesten). En Obama, die lijkt het hele politieke kapitalistische spelletje mee te spelen. Doet net alsof hij het ‘zuivere’ drinkwater uit die vervuilde leidingen drinkt en bagatelliseert de boel.

En ik, ik word gek van alle stemmen die door mijn hoofd spoken. Geen nieuwsgierige onbevangen stemmen, maar stemmen die vanuit ongeloof en vanuit oordelen me alle kanten op sturen. Oordelen die diep verankerd zijn in hoe de wereld er in mijn ogen uit zou moeten zien. Voor ik het weet heb ik weer op basis van een observatie iemand in een hokje geduwd. Goed, slecht, stom, leuk, normaal en alle smaken daartussen.

Helaas, helaas, doe ik dat op alle terreinen. Of het nu gaat over hoe je je kind zou moeten opvoeden of hoe de maatschappij eruit zou moeten zien.

Waarschijnlijk is dit de reden dat ik me zo aangetrokken voel tot appreciative inquiry als levensfilosofie. Waarbij je vanuit waardering op onderzoek uit gaat. Je stil staat bij dat wat er is. Gewoon observeren zonder oordeel. Zien wat er gebeurt. Ontdekken welke krachten een rol spelen en wat de effecten zijn.

Wat zou ik graag op deze manier naar dit optreden van Obama kijken. Ontdekken wat zijn kant van het verhaal is. Welk krachtenveld hier gespeeld heeft. Zijn intenties horen en wat heeft gemaakt dat hij dacht zo te moeten handelen. En hoe hij hier zelf op terugkijkt.

En echt, Obama, je hoeft voor mij niet terug op dat voetstuk. Rationeel weet ik immers al lang dat de grenzen tussen al mijn hokjes poreus zijn. Of zoals de filosoof Spinoza beweert; er is geen goed en geen kwaad er zijn alleen natuurwetten.

——–

Wanneer ben jij geneigd om (te) snel in hokjes te denken en zou je juist meer willen onderzoeken?

——–