We zijn ogenschijnlijk met een heerlijk zooitje ongeregeld. Nieuwe bewoners van de wijk. Sommigen alleen, anderen als stel of met kinderen. Een aantal vaste en minder vaste vrijwilligers. Een uit Haarlem overgewaaide moeder met fiets en zoontje. En natuurlijk onze Wickevoorter stadsboeren Ada en Martin.

Na een hartelijk ontvangst door Rosanne bij de boerderijwinkel, zakken we af naar het klus terrein. Een stuk grasveld waar Ada alvast de richels heeft uitgefreesd. Bij aankomst ligt het grasveld er nog naakt en verlaten bij. Aangekleed door enkel wat kleurrijke NLdoet vlaggetjes.

Voor we van start gaan krijgt elke vrijwilliger een klein cadeautje. Een paar tuinhandschoenen in de maat M, L of XL. De peuters en kleuters zijn super groos op hun maatje M. Trots als een pauw lopen ze met hun gekleurde veels te lange slappe vingers tussen de bedden door te paraderen.

Het is de bedoeling dat er 160 fruitstruiken een eigen plekje krijgen. Aalbessen, kruisbessen en frambozenstruikjes. Maar eerst moeten de richels nog in het midden worden losgewoeld. Dat deel heeft de freesmachine helaas overgeslagen. Ook moeten er overhangende takken worden gesnoeid, gras onder het schrikdraad weggehaald en houten palen de grond in. Voor elk wat wils dus.

We beginnen wat onwennig. Wie gaat wat doen? Maar na het voorbereidende werk zit niet alleen de sfeer maar ook het tempo er goed in. De mannen plaatsen de palen, een deel schept gaten en een ander deel vult ze op met een plantje.

Meten, scheppen, meten, scheppen. Ineens blijkt optellen van 80 centimeter bij 80 centimeter bij 80 centimeter toch best lastig te zijn. ‘Zitten we nu op de hele meter? Oh nee, moet toch hier op de 20 centimeter zijn!’

Een ander ploegje probeert met zorg en aandacht de hele kluit uit het potje te trekken, om ze vervolgens in de voorgeschepte gaten te zetten. Onder strikte leiding van een achtjarige worden de potjes netjes opgehaald en opgestapeld. ‘Ik ben van de ophaaldienst! Wie heeft er nog een potje in de aanbieding!’

Alles gaat eigenlijk net zo organisch als de plantjes. De taakverdeling, de gesprekken onderling, het werk. De jongste kinderen dreutelen er ongedwongen tussendoor. Hapje grond hier, hoopje grond daar. En als er iemand afzwaait of even een gesprekje met Meerradio moet doen, dan wordt dat plekje als vanzelf opgevuld door een ander.

Tussendoor worden we heerlijk verwend met haverkoeken en een gezonde lunch. Als kers op de taart ronden we af met een smeuïg slagroomgebakje mét rood fruit van Bakkerij Dijkzeul uit Vijfhuizen. Rosanne en de buurtbewoners zorgen ervoor dat niet alleen de overblijvers, maar dat alle vrijwilligers van die dag van een taartje kunnen genieten. Bakjes worden gevuld, adressen uitgewisseld.

Na vijf uur gezellige bedrijvigheid in de buitenlucht staan alle 160 fruitstruikjes in de grond. Hebben we elkaar, dus ook de bewoners van Wickevoort, op een ongedwongen en vooral andere manier leren kennen. Niet door te praten, maar door te doen!

Meer weten over het prachtige concept van de Wickevoorter stadboeren? Klik dan hier.
Of lees een eerdere avontuur over het verplaatsen van de varkens hier.