In afwachting van onze nieuwe vloer, zit ik lekker buiten in het vroege zonnetje van het geroekoe en getjilp van de vogels om mij heen te genieten. De lucht is crispy en verwachtingsvol. Het is eindelijk zover; lente!

Heerlijk zoals de natuur wakker wordt uit zijn winterslaap. Zoals alles en iedereen – vogels, insecten, bomen, struiken, planten, mijn wulpse katten – er weer zin in hebben. De kracht en blijdschap straalt er vanaf.

Nu ik nog. Want als het over dit blog gaat. Die lente is natuurlijk al een keer geweest. Dus om er nu nog een keer over te schrijven…. Wie zit daar op te wachten.

En toch bestaat ons hele bestaan uit van die telkens terugkerende cirkels. Hoogconjunctuur en economische groei wordt altijd gevolgd door laagconjunctuur en werkeloosheid om vervolgens weer de lucht in te gaan. Zelfs op je werk heb je te maken met opstart van projecten, afronding van klussen en hop weer naar de volgende. Vast wel net even anders (net zoals deze lente vast net even anders is dan die van vorig jaar) maar als je er van een afstand naar kijkt, zitten er natuurlijk dezelfde elementen in als bij je laatste opdracht.

En de natuur, mijn katten, zij hebben er vrede mee. Dus waarom zou ik me er dan over opwinden? Ik schrijf gewoon weer, nogmaals, voor de zoveelste keer over dat wonder van het leven. Over het ontluiken van nieuwe oude dingen. Over de herontdekking. Over de hernieuwde energie bij een volgende cyclus.

Misschien helpt het om ook zo naar mijn eigen levensopdrachten te kijken.