Denk je dat ook weleens? Hoe je leven eruit zou zien als je bepaalde ervaringen wel of niet zou hebben meegemaakt?

Ik wel. Neem mijn familiegeschiedenis. Daar zit de nodige pijn, ellende en frustratie. De gevolgen van deze ervaringen en gevoelens zitten helaas ook in mij. Best lastig. Aan de ene kant vecht ik ertegen. Ik wil namelijk niet dat ook mijn kinderen hier weer een portie van meekrijgen. Aan de andere kant is het gewoon een stukje realiteit en kan ik het niet wegpoetsen.

Mijn opa en oma hebben elkaar ontmoet in een Jappenkamp in Nederlands-Indië. Mijn oma was vervolgens alles behalve een lieverdje. Tijdens een familie-opstelling liet haar vertolkster mij inzien dat zij ooit een mooie, sterke vrouw was geweest. Een vrouw die verwachtingsvol en vol levenslust naar de toekomst uit had gekeken. Dus wat nu als die oorlog daar niet was uitgebroken? Hoe zou haar leven en haar daden er dan uit hebben gezien? En het leven van haar kinderen en dat van mij?

Memories back when she was bold and strong
Waiting for the world to come along

uit Better Man – Pearl Jam, Vitalogy 1994

De Britse humanist Thomas More (1478 – 1535) noemt dit; denken in synchrone contingentie. Hij bedoelt daarmee dat op dit moment de werkelijkheid er ook anders uit had kunnen zien. Wat als Hitler de tweede wereldoorlog niet had verloren? Wat als jij of ik geboren was is Syrië? Wat als ADHD een talent is? Zo’n gedachtenexperiment helpt mij te relativeren, mijn blik te verruimen en me beter te verplaatsen in een ander.

Zo ook bij mijn oma. Het uitdagen van de werkelijkheid rondom haar geschiedenis deed mij inzien dat zij – net als ieder ander – ooit een vrouw vol prachtige dromen was. Waarschijnlijk zit ook dat stukje ergens in mij verstopt. Laat ik dát oppoetsen en doorgeven aan mijn kinderen.

Vraagje: Welke ervaring heeft jou gevormd tot hoe je in het leven staat en zou je weleens willen uitdagen?