Waarnemen en de zeeolifant

Altijd verrijkend, vakantie. Even los van de waan van de dag en open staand voor wat het “gewone” leven je allemaal vertelt.

Neem nou de zeeolifant. Tijdens onze trip langs de kust van Californië hadden wij het genoegen om dit prachtige beest te ontmoeten.

Op het eerste gezicht een tamelijk log beest dat heerlijk met zijn mede zeeolifanten ligt te soezen op het strand. Als het al wat doet, dan is het drie huppels om vervolgens weer uit te rusten. Dit is wat ik zie. En dat spreekt me aan, want een deel van mij wil dat stiekem ook wel: helemaal mezelf zijn, het leven nemen zoals het is, één stap tegelijkertijd.

Maar wat ik niet direct zie, en er wel blijkt te zijn is dat zeeolifanten zich onder water gracieus en soepel bewegen. Ze duiken tussen de 300 en 900 meter diep en kunnen 20 tot 80 minuten onder water blijven. Ze zijn ongeveer 10 maanden “op zee” en zwemmen ongeveer 25 tot 30 DUIZEND kilometer per jaar. Moeder zeeolifanten voeden hun kinderen 27 dagen lang ZONDER zelf te eten en verliezen dan 1/3 van hun lichaamsgewicht..Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar volgens mij schetst dit al een iets ander beeld dan tamelijk log, lui en relaxed.

Dat deed me nadenken over de menselijke zeeolifanten en onze waarneming. Wanneer ben ik (of word ik waargenomen als) zeeolifant en wanneer zie ik anderen zo. Best vaak was mijn conclusie. Onze waarneming is immers deels afhankelijk van wat we (op dat moment) zien en willen zien. Zo kunnen wij als mens niet onder water leven en missen we dus een groot deel van wat een zeeolifant allemaal kan en doet. Daarnaast is onze waarneming ook nog eens versimpeld en subjectief. Subjectief want ik was op zoek naar rust en relaxedheid, dus zie ik dat in mijn zeeolifant. Een ander is misschien juist op zoek naar snelheid en ambitie en ziet alleen maar extreem luie, logge en saaie beesten. Versimpeld omdat we anders gek zouden worden van alle informatie die we via onze zintuigen opvangen*.

En daar ligt een uitdaging, want hoe zorgen we ervoor dat de informatie die wel belangrijk is en niet zo “aan de oppervlakte” ligt ons toch bereikt?  Ik denk dan bijvoorbeeld aan alle minder extraverte medewerkers die “stilletjes” bergen werk verzetten en daarmee de drijvende kracht van een organisatie kunnen zijn. Terwijl hun wat meer luidruchtige en zichzelf beter verkopende collega’s alle credits krijgen.

Voor mij leverde deze ontmoeting met de zeeolifant in ieder geval 2 aandachtspunten op. Ik wil bewuster stil staan bij mijn eigen waarneming. Wanneer ga ik alleen af op wat ik zie of wil zien en vergeet ik onder het wateroppervlak te kijken en nieuwsgierig door te vragen naar dat wat er ook is? En wanneer kan ik meer laten zien en vertellen over dat stukje wat bij mij niet direct zichtbaar is? Zoals bijvoorbeeld mijn kennis en kunde op het gebied van waarneming, leren leren en waarderend ontwikkelen?

Zie hier mijn start!

Ik hoop dat deze zeeolifant jou ook inspireert om nieuwsgierig te blijven en/of meer van jezelf te laten zien, zodat we elkaar rijker kunnen waarnemen.

• wil je meer over waarneming en perceptie weten klik dan hier.