‘Zal ik jullie nu vertellen waarom we juist hier hebben afgesproken?’ Als ze haar verhaal start, bliepen er in het Rock Center Café tegelijk tig telefoontjes. Ze worden overal vandaan getoverd. Uit jassen, tassen en binnenzakken. Het is een NL-alert maar dan voor New York. De strekking: ben je in de buurt van 9th Avenue zoek dekking.

Gelukkig heb ik die ochtend op de CNN-site gelezen dat er een boosaardig brievenschrijver bezig is. Zijn doel lijkt een bom voor iedereen waar Donald Trump genoeg van heeft. Onder de geadresseerden; Obama, Hillary, democratische suikeroom Soros en nu dus één voor het kantoor van CNN. Hoewel we op zo’n vijfhonderd meter van de onheilsplek af zitten, is al snel iedereen weer geanimeerd met elkaar in gesprek en serveren de obers hun drankjes weer gewoon uit.

We krijgen het over het gepolariseerde politieke klimaat en de onrustige vibe die ik in New York ervaar. Op straat hangt een gelaten sfeer en je ziet veel inwoners die op een creatieve manier aan geld proberen te komen. Door spontane street dance voorstellingen in de metro. Of door zich voor te doen als aanstormend muzikaal talent die sparen voor een plekje op Juilliard, dé muziekschool van New York City. Met name deze laatste groep is overal te vinden en nogal passief agressief. Ze staan in groepjes bij elkaar te loeren op naïeve toeristen. De blanco CD’s in doorzichtige hoesjes met zogenaamd hun eigen rapmuziek in de hand. En als je het waagt door te lopen krijg je iets in de trant van – ‘Hé, I’m not contagious! Do you think that by talking to me you will get the same skin colour?!’ – voor je voeten geworpen. Voor mij een teken dat de polarisatie op alle fronten is doorgedrongen.

Als we weer een beetje tot bedaren zijn gekomen, krijgen we eindelijk te horen waarom we precies daar hebben afgesproken. Het is een prachtig verhaal over intuïtie, dromen en vooral doen wat je hart je ingeeft. Als ik later vertel over mijn eigen dromen, die er echt wel zijn, maar ja, dat stapje tot doen is bij mij vaak net dat stapje te ver. Vraagt ze me: ‘Wat zou een New Yorker doen?’

Deze vraag komt binnen. Niet vanwege het inhoudelijke antwoord, maar door de onmiddellijke verschuiving in mijn perspectief. Van bizar Amerika met een unheimische gepolariseerde vibe naar de mentaliteit van de New Yorker die er wat van maakt, no matter what. De New Yorker die zich niet uit het veld laat slaan.

Wat een ruimte!