’s Ochtends vaste prik: kop koffie en de NRC Next. Oscar beklaagd zich in een ingezonden brief over het feit dat 20% van de mensen zich niet aan het coronabeleid houdt. Voor hem een bewijs dat kennelijk de meeste mensen toch niet deugen. Huh, kan ik alleen maar denken. Als 80% zich aan die regels houdt. Dan is dat naar mijn rekenkundig inzicht nog altijd een meerderheid. En dus een bewijs dat de meeste mensen juist wel deugen?!

Nu begrijp ik de sombere kijk van deze meneer wel. Want ook ik heb de laatste tijd moeite om door de sobere bomen het zonnetje te zien schijnen. Gelukkig zijn er dan altijd wel een aantal ervaringen die me daar helemaal onbaatzuchtig bij helpen.

Ons printpapier is op. Helaas blijkt dit voor ons best noodzakelijke item, niet tot de noodzakelijke producten van de supermarkt te behoren. Maar niet getreurd. Een jonge Albert Hein medewerker weet in één adem te vertellen dat als we het echt nodig hebben we wel wat blaadjes van AH zelf kunnen krijgen. En vervolgens geeft hij zijn nog jongere collega de opdracht om een stapeltje tevoorschijn te toveren.

Ik ben voor de tweede maal bij onze plaatselijke boerderijwinkel om mijn groenten pakket op te halen. Pin stuk. De winkelmevrouw hoeft er geen seconde over na te denken: ‘Neem maar mee, dat komt volgende week wel.’ Eenmaal thuis haal ik mijn aardknolletjes die er ook echt uit zien als ‘aard’ knolletjes uit mijn tas. Eet ik voor het eerst knolselderij-aardappelpuree en waan me een geduchte deelnemer van Masterchef Australië.

Soms zit het heugen en deugen in de kleine dingen.