Spijt heb ik. Enorme spijt.
Dat we bij het verbouwen van de tuin onze schommel hebben weggedaan.

Ik heb zo’n behoefte aan lucht, aan psychologische vrijheid.
En die schommel, die schommel past precies in dat plaatje.

In gedachten zoef ik heen en weer.
Hoger steeds hoger.
Een koel briesje door mijn al maar langer wordende coronahaar.

Ik voel de lucht langs mijn wangen glijden.
En ruik het gras dat beneden door mijn voeten zachtjes gekieteld wordt.

In mijn buik die kleine twinkeling bij de overgang van voor naar achter.
Van achter naar voor.
Die oplopende spanningskriebels;
kan de schommel nog hoger?

En ben even één met alles om me heen.

Even helemaal vrij.