Mijn gemiddelde week glijdt over het algemeen voort van toevalligheid naar ingeving. En van onverwacht bezoek of verzoek naar een sporadisch geplande afspraak.
Ik ben wat langzaam en bedachtzaam. Zeker als het om mijn eigen doelen in het leven gaat. Mijn eega daarentegen is hier nogal vastberaden in. Met als gevolg dat ik zo’n beetje achter zijn snel ingevulde agenda aan hobbel.
Daarnaast ben ik een behoorlijke twijfelkont en vind ik eigenlijk alles leuk en interessant. Niet handig als je echt iets van de grond wilt krijgen.
Gelukkig bestaan er zelfhulpboeken. Ik weet het; de meeste zijn waanzinnig interessant en herkenbaar als je ze leest. Daarna kwijnt de inhoud al snel weg in je geheugen. Maar dit keer krijg ik via mijn coachleesclub een uniek boek onder ogen. Eentje die me helpt om standvastiger te zijn.
The renaissance soul van Margaret Lobenstine
Het boek gaat over mensen (tja, ook over mij dus) die geen keuzes lijken te kunnen maken. En ze stelt je gerust. Want dat is namelijk helemaal geen probleem, maar juist een kracht. Dat is gewoon een gevolg van die onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar heel veel verschillende onderwerpen. Denk aan Leonardo da Vinci die ook niet op te sluiten was in één hokje.
Het is een heerlijk verfrissend boek waarin wordt veronderstelt dat het focussen op die ene baan, één duidelijk doel of die ene rechtlijnige weg in je loopbaan, niet voor iedereen is weggelegd. Dat sommige mensen nou eenmaal meerdere dingen willen. Tegelijk of na elkaar. En dat je daar juist je voordeel mee kunt doen. Als individu en als organisatie. Want deze mensen zijn over het algemeen creatief, onderzoekend en letterlijk grens doorbrekend.
Margaret Lobenstine is je als lezer steeds één stapje voor. Door aan te nemen wat je volgende vraag is. Of meestal je volgende belemmerende gedachte. Dit maakt het boek minder met het belerende vingertje (dat doe je toch gewoon zo) en meer een feest der herkenning (van je eigen ‘zwakheden’ wel te verstaan).
Oké, nu herken je jezelf in zo’n renaissance soul, en dan? Hoe benut je dat? Even kort door de bocht: Je begint met het onderzoeken van je waarden. Vervolgens benoem je voor jezelf een aantal focal points. Dit zijn aandachtsgebieden waar je je op wilt richten. Deze leg je langs je waardenlat. Dan bepaal je een tijdlijn. Na elkaar, tegelijkertijd, voor hoe lang?
De rest van het boek gaat over hoe je jezelf beschermt voor de afleiding (die nogal snel om de hoek komt kijken als je zoveel dingen interessant vindt). En hoe je jezelf committeert aan de uitvoering van je focal points.
Wat ik op dit moment toepas
Ik timmer mijn agenda niet dicht met concrete afspraken met mezelf of met anderen, maar ik neem mijn aandachtsgebieden zelf als uitgangspunt.
Ik zet dus niet in mijn agenda welk onderdeel van mijn aandachtsgebied ik wanneer ga oppakken. Dat laat ik van mijn bui en energie afhangen. Zolang ik maar één van mijn activiteiten uit een aandachtsgebied oppak is dat helemaal oké. En loop ik vervolgens vast in dat hele aandachtsgebied. Geen probleem, dan ruil ik hem in voor een ander. Zolang aan het einde van de week maar al mijn aandachtsgebieden aan bod zijn gekomen.
En wat ik helemaal heerlijk vind, is dat ik nu gelegitimeerd overdag een boek kan lezen. Dit valt namelijk onder mijn aandachtsgebied ‘schrijven’ en dient dus een doel. Of dat mijn yoga-ochtend niet meer aanvoelt als spijbelen, omdat deze activiteit onder mijn aandachtsgebied ‘bewegen’ valt.
Dus in plaats van een agenda die zich door toevalligheden en grilligheden laat vullen, heb ik nu een leidraad voor een zinvolle week. Een leidraad die me ook nog eens helpt om makkelijker ‘ja’ of juist ‘nee’ te zeggen tegen nieuwe verzoeken of ideeën.
Ik ben benieuwd hoe ver het me gaat brengen.
P.s. Margaret Lobenstine is helaas in 2015 overleden. Ze laat naast dit boek een rijke website achter. Een website met tips en ideeën voor ouders, leidinggevenden en coaches over hoe je het beste haalt uit deze renaissance souls.
Meeblazen