Overal om me heen spruiten de initiatieven uit de grond. Mooie, inventieve en minder mooie.

En ik, ik merk dat ik daar helemaal niet klaar voor ben. Mijn lijf en mijn geest zijn echt even de weg kwijt en moeten wennen aan deze nieuwe bizarre situatie. Zijn er letterlijk even stil van en hebben ruimte nodig.

Ruimte om van slag te zijn, ruimte om even onder te presteren, ruimte om gewoon somber te mogen zijn. Ruimte om stil te staan bij mezelf, onze maatschappij en manier van leven. Onze zorgen en verlangens en de effecten daarvan. Ruimte om te waarderen wat er is. Om mijn gezin te omarmen.

Dus ik tune even uit.