Gisteravond fietste ik na een geslaagd verjaardagsdineetje onder de volle maan van Amsterdam naar huis in Hoofddorp. Heerlijk. Vanochtend dezelfde euforie op de fiets. Ditmaal door optimale frisheid in combinatie met een wakker wordend zonnetje.

Ik ben op weg naar yoga. Sinds vorige week weer begonnen en hard nodig. Wat een genot om me weer bewust te worden van mijn lijf. Om elk spiertje en botje weer te voelen. Vandaag hadden we een gezamenlijke intentie; trots zijn op jezelf. Dat maakte me op de één of andere manier verdrietig. Nog steeds is dat gevoel ergens op de achtergrond aan het sudderen. Ik laat het maar even.

Op de terugweg knispert de atmosfeer nog steeds veelbelovend. Thuis duik ik daarom gelijk op mijn geliefde schommelbank. Met opschrijfboekje. Het zonnetje raakt tussen de bladeren van de buren door zachtjes mijn hoofd. Ik moet mijn ogen een beetje toeknijpen en er vind een innerlijke afweging plaats of dit nu aangenaam warm is.

Hetzelfde zonlicht zorgt in ieder geval voor een mooi schaduwspel onder mijn voeten. Ook mijn broek doet mee. Op de achtergrond spletterende meerkoetjes en het zachte gepiep van iets jongs op het water. Een hommel zoomt langs mijn hoofd. In de verte gebrom van een auto en een weer vliegend vliegtuig.

Ondertussen ligt een andere dankbaarheid aan mijn voeten volop te genieten. Lekker loom wordt er af en toe uitgerekt en gestrekt of een poot gelikt. Kriebel op de rug, dan draai ik me toch gewoon even over die rug om.

Ook mijn kopje koffie – mede mogelijk gemaakt door de in alle vroegte gehaalde melk van mijn ega – doet me deugd. Samen met de dankbaarheid aan mijn voeten. Ik deel mijn schuim met liefde, en denk bij mezelf; ‘misschien dan wel even niet zo trots, wel met heel veel rijkdom in mijn hart’.