Onze kat heeft last van barstende botox lippen. Zo noemen we haar opgezette lippen sinds haar afweersysteem in gevecht is met haar eigen lichaam. Dit gevecht loopt op dit moment nogal hoog op.

Heeft ze pijn? Waarschijnlijk wel. Tegelijkertijd heb ik haar nog nooit zo actief, vrolijk en levendig gezien. Ze sprint rondjes door de tuin als een volleerd free runner, komt zo waar bij mij op schoot zitten en ligt overmatig ontspannen te rollebollen op onze verwarmde vloer.

Wat te doen? Langs de dokter en haar weer vol laten proppen met prednison? Wat absoluut een struggle gaat worden om die pillen weer in dat bekkie te krijgen. Dat bekkie dat toch al zo veel te verduren heeft. Of laat ik het?

Want het lijkt erop alsof zij het leven neemt zoals het is. Met of zonder pijn. Met of zonder een lip die bij het eten – wat ze het liefste doet – danig in de weg zit.

Wat een verschil met hoe wij op dit moment in het leven staan. Een maatschappij waarbij alles perfect moet zijn. Vooral geen pijn. Fysiek of psychisch. Geen oneffenheden. Geen angst. Alleen maar voorspoed en opwaarts geluk. Geen ruimte voor verval of pech. Nee dat poetsen we het liefste weg. Met allemaal hetzelfde gebit en gezichten zonder rimpels. Want als we van binnen die pijn niet kunnen gladstrijken, dan toch in ieder geval aan de buitenkant.

Maar hoe ziet die wereld eruit als er geen verval meer is, geen angst, geen verdriet. Wat een saaie boel. Die we vervolgens weer opvullen met tattoos en oorgaten. Met bungee jumpen, off-piste skiën of die barre tocht naar de top van de Mount Everest.

Ik geniet nog maar even van mijn natuurlijke botox kat en stel ons bezoek aan de dierenarts voorlopig uit.

Expecting perfection
leaves a lot to ignore
When the past is the present
and the future’s no more
When every tomorrow
is the same as before

Uit: Dance of the clairvoyant van Pearl Jam