Sociale psychologie in de praktijk
Vier varkens hebben op een stadstuin hun werk gedaan. De grond is heerlijk omgewoeld en gereed voor een nieuw seizoen van beplanten. Aan de overkant van de weg ligt hun nieuwe uitdaging. Een verlaten wei, waar het gras met onkruid nu nog kniehoog staat. Hun nieuwe verblijf is uitgezet en omlijnd met schrikdraad. Klaar om in gebruik te worden genomen.

Maar eerst moeten ze daar nog komen. Van hun vertrouwde plekje naar dit nieuwe varkens paradijsje. Het spannendste deel van de reis is het stuk van hun huidige stekje de wagen in. Dit is een afstand van ik schat zo’n twee honderd meter met aan het eind de steile helling van de laadklep. Met acht man maken we een corridor van verschillende materialen. Deze is op de tuin zelf redelijk smal en overzichtelijk. Je kunt daar eigenlijk maar één kant op en dat is richting vervoer. Na de tuin is de corridor flink wat wijder. Om bij de wagen achter de trekker te eindigen met aan weerszijden twee bouwhekken. Die konden we dan mooi achter de varkensbillen aan insluiten, was het idee.

Het hekje van het huidige verblijf gaat open. De drie dikkere varkens weten niet hoe hard ze de corridor in moeten lopen en komen al snel bij de verplaatswagen aan. Olijfje, uiteraard de dunste van het stel, heeft nog geen zin om haar vertrouwde omgeving op te geven en blijft achter.

De drie waaghalzen wordt door twee achterop lopende vrijwilligers de weg terug belet. Eenmaal bij hun eindpunt aan gekomen, is de steile helling en de wagen erachter toch iets te onbekend en weten ze niet hoe hard ze weer weg moeten rennen. Terug kan niet, dus wordt het dwars door de bouwhekken. Met hun hele gewicht in de schaal weten ze zich door de ijzeren spijlen heen te wurmen. Ons en de spijlen van het hek verbouwereerd achterlatend.

Bij poging twee lukt het niet tussen de spijlen door, dus beuken de varkens het hele hek uit onze handen. Waarbij één van de hekken half op mijn – gelukkig bemutste –  hoofd beland. Wat een kracht en wat een adrenaline!

Als zowel de varkens als wij weer wat rustiger zijn, en we de varkens de ruimte durven geven om in hun eigen tempo de wandeling richting wagen te maken. Blijken de varkens, inclusief Olijfje, eigenlijk nieuwsgierig genoeg om eigenhandig de helling op te gaan. Om met behulp van een uitnodigende voederbak zelf het laatste stapje de wagen in te zetten.

Ik vraag de stadboerin wat de varkens eigenlijk op hun nieuwe plek gaan doen. Ze moeten de weide daar klaarmaken voor de aardappelteelt. Iets wat haar ten zeerste wordt afgeraden door ervaren boeren uit de omgeving. Ze gaat het toch gewoon proberen. Dezelfde boeren hadden immers ook voorspeld dat de zware klei op haar stadstuin niet zou werken. En daar haalt ze al drie opeenvolgende jaren een prima oogst vanaf.

Kortom varkens lijken het net als mensen niet fijn te vinden om gedwongen te veranderen. Maar met een duidelijke route, rust en ruimte om te wennen en vertrouwen in hun eigen nieuwsgierigheid, komt het in negen van de tien gevallen gewoon goed.

En eerdere ervaringen zijn niet altijd een garantie voor de toekomst. Zeker bij negatieve ervaringen blijkt het keer op keer dat het wel eens een eenmalig pech momentje kan zijn. Toch zonde als je daarmee allerlei kansrijke uitprobeersels achterwege laat.