Hoe komt het toch dat sommige mensen je het gevoel geven dat je een mega correct en in hun ogen oninteressant trutje bent?

We bespreken de ethiek van Kant en zijn handelen vanuit maximes. Maximes zijn een soort persoonlijke leefregels. Het gaat over het ontdekken vanuit welke redenering je bij dilemma’s dan wel voor de ene kant, dan wel voor de andere kant kiest. Je vind bijvoorbeeld een portomonnee met veel geld maar zonder pasjes. Lever je deze portomonnee in bij de politie? Waarom wel of waarom niet? Als je achter de redenering (jouw maxime) bent gekomen, bedenk je wat er gebeurt als iedereen vanuit jouw redenering zou handelen. Kan en wil je in zo’n wereld leven? Bij een ja, zit je dus goed (in lijn met je moraliteit) en bij een nee is het wellicht handig om je maxime aan te passen.

Het is voor mij een feest der herkenning; ik pas deze manier van denken vaak toe. Bij mezelf en in de opvoeding van mijn kinderen.

Onze docent nodigt ons vervolgens uit om één van onze eigen maximes met de buurman of buurvrouw te onderzoeken. Alleen mijn buurman vindt dit onderzoek maar geneuzel en gezeik. Hoezo zou je je dat afvragen? Gedoe! Die Kant had ie altijd al saai en oninteressant gevonden. Boem! De deur gaat dicht en ik sta er in dit geval achter. Samen met Kant en zijn ideeën als niet de moeite waard om te onderzoeken verklaard. Ik voel me dat mega correcte trutje en durf niet zo goed meer door te vragen of te vertellen over mijn eigen ervaringen.

Als ik later aan deze botsing met mijn buurman terugdenk, realiseer ik me dat ik het zelf ook doe; in gesprekken heel overtuigt mijn mening verkondigen. En best regelmatig. Deze vaak ongevraagde meningen hebben vast ook menig deurtje onbedoeld dicht gegooid en de ander daar met een ‘waardeloos’ gevoel achter gelaten. Tja en dan? Tenzij één van beiden de moeite neemt om aan het deurtje te morrelen om te ontdekken of het nog te openen is, stokt hierna vaak het gesprek. Best zonde, want dat gemorrel aan die deur is niet alleen lastig, maar levert bij opening ook een heel ander vervolg van je gesprek op. De onbevangenheid is er wel een beetje vanaf, zullen we maar zeggen.

Mmmm, welke maxime zou er achter mijn handelen zitten? Iets met dat een mening goed en belangrijk is en dat ik die altijd moet laten weten? En als iedereen vanuit die maxime zou handelen? Mmmm, ik denk dat ik die ‘wereld’ niet zo heel prettig vind…….

Met het gevaar om nog dichter bij dat correcte trutje uit te komen ……… tijd om mijn maxime aan te passen?!